We zijn eraan gewend om op straat, in de supermarkt, in het openbaar vervoer mondmaskers te dragen. Alleen halve gezichten bewegen zich op pad en toch ogen kunnen veel vertellen. Omdat ik op het werk de hele dag al blauw zie van die mondmaskers wil ik deze niet schilderen. Terwijl ze deze periode zo kenmerken. Maar een half gezicht intrigeert mij enorm. Het is net als een goed gekleed mens je wilt weten wat er onder de verpakking zit. Het gezicht is half verscholen achter de huis leeuwin die nog half slapend kijkt waar de commotie vandaan komt. Blijdschap van het moment lees je af van het gezicht en ben je niet benieuwd naar de rest. Wie ligt daar? Meer thuis, veel thuis geeft ook fijne momenten als je daar open voor staat. Een harig vriendinnetjes die nog even naast je kruipt...heerlijk. Ken je de spreuk "Als een roodborstje je pad doorkruist wil iemand aan gene zijde vertellen hallo ik ben bij je" Zit het slapende roodborstje er echt of is het illusie, is het diegene die over je waakt? Een zorgeloze ochtend, wakker worden, een blij mens een tevreden kat. Even niet denken aan de nieuwe dag aan de pandemie aan de veranderde wereld. Het blauw van de mondmaskers heb ik terug laten komen in het dekbed en het kussen als knipoog naar deze tijd.